Klisza fotograficzna

• w astronomii wykorzystuje się zwykle klisze szklane, na których -- w warstwie żelatyny -- zawieszone są kryształy jednego z halogenków srebra, np. bromek srebra, AgBr
• padający na kryształ foton wzbudza elektron i przenosi go do pasma przewodnictwa, pozostawiając dodatnio naładowana dziurę
• uwolniony elektron dość szybko zostaje unieruchomiony przez defekt krystaliczny bądź zanieczyszczenie chemiczne i przyciąga dodatnio naładowany jon srebra, zobojętniając go
• powstały atom srebra unieruchamia teraz kolejne wzbudzone elektrony z pasma przewodnictwa, a te neutralizują następne jony srebra; w ten sposób wokół początkowego, pojedynczego atomu srebra zaczyna się tworzyć ich skupisko
• wywołanie kliszy prowadzi do zwielokrotnienia (rzędu razy) ilości atomów srebra w kryształach halogenku tak, że niewidoczny początkowo obraz ujawnia sie; w miejscach, gdzie padało promieniowanie, występuje teraz pochłaniajace światła srebro, w otoczeniu którego klisza jest nadal przezroczysta; otrzymany obraz jest negatywem
• czułość spektralna kliszy jest ograniczona do fal niebieskich; dodając specjalne barwniki, można ten zakres poszerzyć, wytwarzając np. klisze o zakresie czułości ludzkiego oka
• charakterystyka kliszy: zależność zaczernienia od oświetlenia (rysunek); część liniowa krzywej jest niezbyt długa, stąd niewielki zakres dynamiczny kliszy (występuje też groźny efekt solaryzacji)
• wydajność kliszy rzadko przekracza 1-2 procent