Galaktyki aktywne i kwazary mają wiele cech wspólnych, dlatego opracowano
jeden model, który stara sie wytłumaczyć wiele z obserwowanych
charakterystyk tych obiektów. Zakłada się w nim, że w jądrach aktywnych
galaktyk znajdują się supermasywne czarne dziury, o masach rzędu 
masy Słońca. Jądra galaktyk wypełnione są gęsto gwiazdami. Te z nich,
które przechodzą w pobliżu czarnej dziury rozpadaja sie pod wpływem jej
oddziaływania pływowego. Uwolniony z nich gaz spada na czarna dziurę,
tworząc wokół niej gorący dysk akrecyjny, o średnicy poniżej 1 pc. Jego
opadanie na czarną dziurę prowadzi do wydzielania olbrzymich ilości energii,
wypromieniowywanej w stożkach wzdłuż osi rotacji dysku, symetrycznie
względem środka. W tym samym kierunku zostaje też odrzucana część
zjonizowanego gazu. W ten sposób pojawiają się strugi materii, zawierajace
strumienie relatywistycznych elektronów, odpowiedzialnych za promieniowanie
synchrotronowe. Pobudza ono do świecenia obłoki gazu, otaczające rejon
produkcji energii.
Promień Schwarzschilda czarnej dziury o masie stu milionów mas Słońca wynosi ok. 2 j.a. Dla zapewnienia tempa produkcji energii typowego dla kwazarów wystarczy, jeśli w ciągu roku roku opadnie na nią gaz o masie 1 masy Słońca.
Jeśli obserwator znajduje sie w płaszczyźnie dysku akrecyjnego, zobaczy jedynie strugi materii, wypływające z jądra oraz położone symetrycznie po jego obu stronach obszary emisji promieniowania radiowego. Będzie to więc rozciagłe radioźródło. W przeciwnym przypadku obszar aktywny nie będzie przesłoniety i zaobserwujemy zwarte radioźródło. Jeśli rejon produkcji energii otacza w wiekszej odległości gęsta chmura gazu, absorbuje ona energię strumieni elektronów i reemituje ją w zakresie ultrafioletu i promieni widzialnych w postaci jasnych linii widmowych. Są one poszerzone z uwagi na szybkie ruchy przypadkowe obłoków gazu. Widzimy wówczas galaktyki Seyferta lub -- gdy wydziela się więcej energii -- kwazary. Jeśli natomiast wokół obszaru produkcji energii jest niewiele gazu, obserwujemy lacertydy. Są one podobne do kwazarów za wyjątkiem braku linii emisyjnych w widmie.