W 1943 r. Carl Seyfert zauważył, że w widmach jąder niektórych galaktyk spiralnych wystepują niezwykle szerokie linie emisyjne (rys. 20.14, str. 457). Ich spiralna struktura jest słabo widoczna, a bardzo jasne, zwarte jądro emituje olbrzymie ilości energii, której widmo posiada nietermiczną składową, szczególnie w ultrafiolecie. Emisja jądra w zakresie radiowym jest słaba.
Szerokie linie emisyjne galaktyk Seyferta pochodzą od obłoków zjonizowanego wodoru, poruszającego się w przypadkowych kierunkach z prędkościami rzędu kilku tysięcy kmś. Nietermiczną składową widma powoduje promieniowanie synchrotronowe. Źródłem energii tych procesów jest jądro galaktyki. Ostatnie badania wykazały, że galaktyki Seyferta występują często w ciasnych układach podwójnych galaktyk. Ich aktywność może wiec byc spowodowana oddziaływaniem pływowym. W innych galaktykach Seyferta wykryto dwa jądra co może być pozostałością po zderzeniu dwóch galaktyk.