Do rozwiązania fundamentalnego zagadnienia brzegowego geodezji fizycznej przy zastosowaniu wzoru Stokesa wykorzystywane są anomalie grawimetryczne na powierzchni geoidy.
Istotnym elementem redukcji obserwacji grawimetrycznej na powierzchnię geoidy jest uwzględnienie nieregularności topografii występujących wokół stacji grawimetrycznej, czyli wprowadzenie do pomierzonego
przyspieszenia siły ciężkości poprawek terenowych. Redukcji o poprawkę terenową obserwacji grawimetrycznych wykorzystywanych do modelowania geoidy z centymetrową dokładnością należy dokonywać również na
terenach nizinnych. Dokładność obliczania poprawek terenowych ma znaczący wpływ na dokładność wyznaczanego modelu geoidy. Zależy ona od dokładności i rozdzielczości informacji o topografii terenu
oraz użytych do wyznaczania poprawek terenowych parametrów. W badaniach przeprowadzonych w ramach niniejszej pracy wykorzystano opracowany przez Zarząd Geografii Wojskowej, według standardu NATO-STANAG 3809,
numeryczny model terenu DTED (Digital Terrain Elevation Data) dla obszaru Polski oraz modele SRTM3 (The Shuttle Radar Topography Mission) i SRTM30 dla obszaru Polski i obszarów przyległych. Porównano wyniki
testowe obliczenia poprawki terenowej uzyskane przy użyciu metody prostopadłościanów i metody wykorzystującej transformaty Fouriera. Poprawki terenowe obliczano metodą prostopadłościanów polegającą na
sumowaniu wpływów nadwyżek lub niedoborów mas pochodzących od graniastosłupów o podstawach prostokątnych na składową pionową przyspieszenia siły ciężkości. Wyznaczono wymiary obszaru, z jakiego topografia
powinna być uwzględniana przy obliczaniu poprawki terenowej. Analizowano również wpływ gęstości danych wysokościowych oraz wpływ błędów wysokości, a także błędów położenia punktów modelu na wielkości poprawek
terenowych.
|