Wstęp

Astronomia jest najstarszą nauką przyrodniczą. Jej nazwa pochodzi od greckich słów $\alpha \sigma \tau \rho o\nu$ -- gwiazda i $\nu o\mu o\varsigma$ -- prawo. W starożytnej Grecji astronomia uważana była za jedną z siedmiu sztuk wyzwolonych i posiadała własną muzę: Uranię.

Obszar zainteresowań astronomii zmieniał się w miarę rozwoju nauk przyrodniczych. Obecnie można podać następującą definicję astronomii:

Astronomią nazywamy naukę badającą materię i energię we Wszechświecie, ze szczególnym uwzględnieniem koncentracji materii i energii w ewoluujących w czasie ciałach w rodzaju planet, gwiazd i galaktyk.

Astronomię tradycyjnie dzieli się na:

• astrometrię (pomiar położeń i odległości do ciał niebieskich; pomiar upływu czasu)
• mechanikę nieba (opis ruchu ciał w polu grawitacyjnym)
• astrofizykę (modele procesów fizycznych, zachodzących w ciałach niebieskich: planetach i gwiazdach a także w przestrzeni pomiedzy nimi).
• radioastronomię (badanie ciał niebieskich w zakresie fal radiowych)
• kosmologię (pochodzenie i ewolucja Wszechświata jako całości)

W starożytności astronomia ograniczała się jedynie do astrometrii, wzbogaconej o elementy kosmologii. Po sformułowaniu przez Newtona teorii grawitacji, nastapił gwałtowny rozwój mechaniki nieba. W tej postaci dotrwała astronomia do końca XIX w., kiedy nastapił rozwój astrofizyki, zajmującej się początkowo analizą spektralną promieniowania gwiazd. Po II Wojnie Światowej rozwinęła się radioastronomia. Wyróżniamy ją jako osobną dziedzinę z uwagi na dość specyficzną metodę obserwacji ciał niebieskich, związaną ściśle z elektroniką. Pierwsze teorie budowy Wszechświata odnajdujemy już w starożytności, jednak kosmologia zaczęła rozwijać się dopiero w XX wieku, po sformułowaniu przez Einsteina Ogólnej Teorii Względności i odkryciu przez Hubble'a ucieczki galaktyk.